Zijn werk is vaak ronduit komisch. Als een traditionele beeldhouwer is Erwin Wurm (Bruck-an-der-Mur, Oostenrijk, 1954, woont in Wenen en Limberg) gefascineerd door volumes, de menselijke figuur, abstractie en figuratie. Maar de vormen die zijn werken aannemen, zijn juist altijd verrassend. Behalve met brons, hout en keramiek werkt hij ook met polyester, metaal, textiel. Met al zijn beelden bekritiseert hij op speelse wijze onze consumptiemaatschappij.

Wurm is misschien wel het meest bekend van zijn One Minute Sculptures (1997 – heden) die hij overal ter wereld uitvoert. Bezoekers worden verzocht om voor één minuut zelf een sculptuur te worden door allerlei malle acties uit te voeren. Ze moeten bijvoorbeeld het hoofd buigen in een afvalbak of asperges in hun neus stoppen. Zijn befaamde werk Narrow House (2010) is een minder dan anderhalve meter breed huis. Alle ruimten en het volledige interieur is evenredig verkleind. Dit werk is gebaseerd op het huis dat zijn ouders begin jaren zeventig lieten bouwen en dat het beklemmende gevoel van het naoorlogse Oostenrijk overbrengt. Bekend is ook de serie Fat Cars (2001-2004), waarin mooie auto’s in ware grootte zodanig vervormd zijn dat het lijkt alsof ze vetrollen hebben. Materialisme en onze hang naar statussymbolen worden hier door Wurm op de korrel genomen.

Wurm was al eerder te gast bij Lustwarande: in de editie van 2008, Wanderland, plaatste hij een stapeling van drie aluminium aardappels in het bos, waarvan de middelste gehuld was in een sexy, rood kanten slipje, Id, Ego and Superego (2008), een komische verwijzing naar de psychoanalyse van landgenoot Sigmund Freud, die stelde dat het ego het realistische deel is van de persoonlijkheid, dat bemiddelt tussen de verlangens van het id en die van het superego.

Voor STATIONS toonde Wurm een werk uit de serie Abstract Sculptures in de hem kenmerkende marshmallow-roze kleur. Het zijn hilarische sculpturen van worstjes, met worstenarmen en worstenbenen die herkenbare menselijke poses aannemen. Deze worstsculptuur stond er ietwat koket, uitdagend bij, één voet naar voren, hand in de zij en leek te zeggen “Kijk mij nou!” Of zelfs een tikje agressief, klaar voor de verbale aanval. Want het was niet zomaar een worst, het was een kalfsworst, een delicatesse.
Wurm beschouwt de worst als een voedsel-icoon van Duitstalige Europese landen. Het was alledaagse kost tijdens zijn jeugd, en tot op de dag van vandaag associeert hij de worst met de maatschappelijke normen van zijn kinderjaren in Oostenrijk. De materialiteit van het brons staat in schril contrast met de trivialiteit van zijn vorm. Typisch Wurm: herkenbaar en vreemd tegelijk.