Evita Vasiljeva – My Room is in the Corner (2018)

De kunst van Evita Vasiļjeva (Riga (LV), 1985, woont en werkt in Riga) komt tot stand in een reactie op de ruimte waarvoor het gemaakt wordt. Het werk, dat sculptuur, video en performance omvat, ontstaat vaak vanuit de fascinatie voor de locatie en de associaties, die daarbij opgeroepen worden. In het geval van Hybrids was dat haar eerste ontmoeting met De Oude Warande, waarbij het aanhoudend dreigde te gaan regenen. Toch was er vrijwel nergens water te bekennen. De talrijke afwateringsgeulen waren kurkdroog. De gedachte aan regen in deze droge omgeving, bracht haar op het idee voor een robuuste sculptuur met elkaar kruisende afwateringskanalen, die schuin naar beneden lopen.

Vasiljeva maakt bewust kunst die dicht bij de realiteit staat. Een onwetende passant zou eenvoudig kunnen denken dat het hier om een industrieel object gaat, dat is achtergelaten, functioneel of volstrekt nutteloos of wellicht te zwaar om te verplaatsen. Het is precies dat gebrek aan eenduidigheid over het object in relatie tot zijn omgeving dat de kunstenaar in haar praktijk onderzoekt. De titel van dit werk, My room is in the corner, sluit er nauw op aan. Elk woord heeft betekenis maar de logica lijkt vreemd. Het citaat wordt toegeschreven aan Ludwig Wittgenstein, een Oostenrijks-Britse filosoof, die veel heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van de taalfilosofie en de grondslagen van de logica. Wittgenstein gebruikte de zin als voorbeeld om te laten zien dat woorden pas betekenis krijgen binnen een context. De context is de totale omgeving waarin iets zijn betekenis krijgt. Dat kan omringende tekst zijn maar ook een situatie of betrokken personen.

In haar praktijk vinden fysieke arbeid en intellectuele inspanning gelijktijdig en meestal ook in situ plaats. Dat resulteert in objecten waarin het productieproces zichtbaar aanwezig is en die er vaak onaf of gebruikt uitzien, alsof ze zelf een functie zouden kunnen hebben of hebben gehad in een bouwproces. Dit was de kunstenaar ook van plan voor haar werk in Hybrids. Vasiljeva koos voor een materiaal en productiemethode, die enkel in een werkplaats uitgevoerd kon worden. Met nog steeds grote fysieke inspanning. De kunstenaar noemde haar werk ‘een fysieke uitbreiding van gedachten’. Daarmee was deze sculptuur de belichaming van de gestolde gedachten van een kunstenaar in een bos op een regenachtige dag.