Filip Vervaet (BE)

Filip Vervaet - Setting (2019)
Delirious (2019)
Fotografie Gert Jan van Rooij

Filip Vervaet - Setting (2019)

Het werk Setting dat Filip Vervaet (BE, 1973) maakte voor DELIRIOUS sluit nauw aan bij zijn recente oeuvre, waarin de relatie tussen mens en natuur centraal staat en waarbij glas een grote rol speelt. Op een betonnen platform in L-vorm, dat tussen de bomen was gesitueerd, stond een constructie van vier gelamineerde, gekleurde glasplaten. Het zou, ook gezien de levensechte formaten, een uitsnede uit een 21e eeuws kantoor of hypermoderne stadswoning kunnen zijn.
Het glas werkt net als een venster in een gebouw: afhankelijk van de positie van de toeschouwer wordt een blik op het interieur of het exterieur geboden. Zo fungeert het glas als reflectie van een omgeving en eveneens als doorkijk naar een andere omgeving. Wandelend rondom Setting zag het publiek beurtelings het natuurlijk decor van het bos, een design vaassculptuur op een sokkel die niet zou misstaan in een interior design tijdschrift, en een bladloos boompje van aluminium.

De artificiƫle weergave van een natuurlijk object - het is een veelgebruikt element in de praktijk van Vervaet die de maakbaarheid van de natuur symboliseert. Het gelaagde en gekleurde veiligheidsglas zorgt voor enige vervorming en daarmee voor verwarring over schaal en proporties en over de echte, de kunstmatige, en een mogelijk onzichtbare en fictieve wereld. Met zijn eigenzinnige werk wil Vervaet zowel de grenzen oprekken van de beeldhouwkunst als die van de perceptie.

Zijn beeldtaal combineert kunsthistorische referenties, verwijzingen naar sciencefiction en naar al dan niet bestaande beschavingen. De vaassculptuur van Setting bestaat uit een versmelting van kopieƫn van Japanse, Egyptische en Congolese bewaarpotten. Daarnaast experimenteert Vervaet met een groot arsenaal aan organische en kunstmatige materialen en werkt hij zowel met traditionele ambachten als met nieuwe technieken. Zijn werk wordt gekenmerkt door een minutieuze vormgeving en technische perfectie. Tegelijkertijd zijn er altijd menselijke sporen voelbaar in het werk, vaak letterlijk in de vorm van de sporen van Vervaets boetserende vingers.