Hadrien Gerenton (FR)

Hadrien Gerenton - Les Detectives Sauvages (1, 2, 3, 4) (2019) / Pink ponds with ashes (1, 2) (2019)
Delirious (2019)
Fotografie Gert Jan van Rooij

Hadrien Gerenton - Les Detectives Sauvages (1, 2, 3, 4) (2019) / Pink ponds with ashes (1, 2) (2019)

Een van de paden in De Oude Warande leidt naar twee zuurstokroze poeltjes. De plassen zijn gevuld met hars, half doorzichtig en glad zodat het bos in het harde oppervlak weerspiegeld wordt. Naast de plassen kijken vier meterslange varanen in precies dezelfde richting dreigend neer op voorbijgangers. De varanen, een grote vleesetende hagedissensoort, hangen aan halsbanden, hoog vastgeknoopt in bomen. Ze zijn gemaakt van staal, cement en schuim en geschilderd in een vergelijkbare glanzende kleur als de plassen.

Deze droomachtige setting, die vertaald ‘de wilde detectives’ heet (de titel is ontleend aan een roman van de Chileense schrijver Roberto Bolaño), is het werk van Hadrien Gerenton (FR, 1987). Aan de werkelijke wereld ontleende elementen in een volkomen fabuleus tafereel – kenmerkend voor zijn jonge praktijk. Gerenton is gefascineerd door de manier waarop mensen hun omgeving bewonen en zich verhouden tot de objecten om hen heen. Hij haalt aspecten – gebruiksvoorwerpen, meubels, planten - uit de bestaande wereld, reproduceert ze van natuurlijke en kunstmatige materialen, vervormt ze, combineert ze met gevonden voorwerpen en schept nieuwe constellaties waarin de kunstwerken en de middelen waarmee die gepresenteerd worden - denk aan sokkels of vitrines -, én de ruimte waarin de kunst gepresenteerd wordt, alle drie volkomen gelijkwaardig zijn. Er is niet langer een hiërarchie te ontwaren.

Voor Gerenton gaat beeldhouwen niet over nabootsing maar over het transformeren van de aard van dingen. Productieprocessen blijven zichtbaar en vaak zijn voorwerpen transparant zodat er door hun oppervlakten heen gekeken kan worden. Volgens Gerenton gaan zijn objecten nieuwe verbindingen met elkaar aan, vertellen ze nieuwe verhalen en scheppen ze nieuwe interacties met de kijker.

Ondanks de ernstige ondertoon van het werk, dat vragen stelt over de mogelijkheid van andere manieren van fysiek bestaan en het ervaren van materie, zijn de werken van Gerenton ook komisch. Een augurk van hars en levensgrote replica’s van agavecactussen. Of neem zijn sculptuur die op een verhuisdoos lijkt: de bekende pijl met ‘this end up’ om de inhoud te beschermen staat hier naar beneden gericht.