Mark Manders (Volkel, 1968, woont in Ronse, België) werkt sinds 1986 aan het vormgeven van zijn eigen universum, Zelfportret als gebouw, een denkbeeldige plek waarin zijn gedachten, dromen en herinneringen gestalte krijgen. Manders oeuvre bestaande uit tekeningen, sculpturen, films, gedichten en vooral installaties, is een continue work-in-progress. Bepaalde elementen keren veelvuldig terug, zoals menselijke figuren, dieren, maar ook stoelen en tafels. De samenhang tussen de elementen is onduidelijk. Het is aan de toeschouwer zijn eigen associaties te maken. Al zien sommige voorwerpen eruit als ready-mades, alles wordt eigenhandig door de kunstenaar gemaakt, van hout, ijzer, touw, zand, klei, brons en epoxy. Vaak steken de beelden ingenieus in elkaar, en worden ze in balans gehouden door middel van touwen of zorgvuldige gewichtsverdeling. Ook vergroot en verkleint Manders zijn objecten veelvuldig. De schaalverandering is altijd beperkt - meer voelbaar dan zichtbaar en werkt daardoor vervreemdend.

Een belangrijk aspect van Manders oeuvre is de tijdloosheid. Verwijzingen naar specifieke momenten in de geschiedenis, locaties of actuele gebeurtenissen zal de bezoeker niet aantreffen in zijn werk. Het gaat hem puur om de verbeelding, en die is zo ongebonden, onbegrensd en open dat toeschouwers er zelf mee aan de slag kunnen gaan. In dat licht moet ook de zelfgemaakte krant worden gezien die Manders regelmatig in zijn installaties gebruikt. De krant is volgeschreven met Engelse woorden in volstrekt willekeurige volgorde en bevat foto’s van het stof in Manders atelier – het is kortom een tijdloos document.

In de editie van Lustwarande van 2011 was er al een prachtige mysterieuze sculptuur van zijn hand te zien, een geabstraheerde torso met vrouwenhoofd en één been, met het hoofd leunend op een klassieke designstoel. Iron Figure noemde hij het destijds, maar dit beeld keert voortdurend terug in zijn oeuvre, in diverse afmetingen, in klei, gietijzer en brons.

Voor STATIONS toonde Manders in zijn zeer typische idioom een nieuw werk, een buste in een houten kist geplaatst op een houten sokkeltje. De buste zelf is doorklieft met een geel plat plankje. Wie goed keek, zag geen volledige buste maar twee tegen elkaar geplakte delen. Het middelste deel van het oorspronkelijke beeld ontbreekt. Deze buste is in brons gegoten maar heeft een onwaarschijnlijk treffende klei-illusie. De kist, het sokkeltje en het plankje zijn eveneens in brons gegoten. Niets is wat het lijkt bij Mark Manders, maar alles kan zijn wat de toeschouwer wil dat het is.