Thomas Rentmeister (DE)

Thomas Rentmeister - Das beste Zimmer (2021)
staalmatten, houten meubeldelen
790 x 395 x 290 cm
courtesy, Ellen de Bruijne Projects, Amsterdam
fotografie Gert Jan van Rooij

Bekend is Thomas Rentmeister (Reken, Westfalen, 1964, woont in Berlijn) van zijn zogenaamde ‘blobs’, die hij sinds 1991 maakt. Buitengewoon aantrekkelijke, grootschalige organische objecten van polyesterhars in monochrome zachtbruine, groene en roze tinten met overvloedig gepolijste oppervlakken, die zo glad zijn als een spiegel. De vormen van de blobs zijn weliswaar abstract maar refereren altijd aan huiselijke dingen, objecten die ons vertrouwd voorkomen, zoals een fles, een auto of een mensfiguur. De werken ontstaan vanuit gipsen gietvormen, waaraan Rentmeister minutieus werkt totdat hij de perfecte vorm ziet ontstaan. Vervolgens wordt het object gegoten in een flinterdunne laag polyesterhars. Er blijft geen spoor over van het ambachtelijke maakproces. De blobs zijn net niet licht genoeg om door de ruimte te zweven als glimmende zeepbellen, al zou de kunstenaar dat het liefste zien.

In zijn praktijk gebruikt Rentmeister ook tal van herkenbare vormen uit de consumptiemaatschappij en alledaagse objecten en producten. Hij modelleert, giet en bouwt met suiker, koffie, meel, Nutella, papieren zakdoekjes, babycrème, watten en complete koelkasten – in 2004 maakte hij voor Lustwarande een bijna zeven meter hoge toren van tweedehands koelkasten, van top tot teen besmeerd met babycrème - en maakt er sculpturen mee die abstract en basaal zijn van vorm en daarmee verwijzen naar het minimalisme. Dingen waaraan jeugdherinneringen of persoonlijke associaties van de kunstenaar kleven. Alles is uiteindelijk bedoeld om ons de schoonheid van het alledaagse te laten ervaren.

Rentmeister maakte voor STATIONS een mysterieus werk, een rasterconstructie van betonmatten in monumentaal formaat. Een gigantische kooiachtige structuur functioneerde als omhulsel voor houten meubeldelen die er in interne cellen, kleinere kooien, in waren verwerkt. De meubels waren vernield, in stukjes geslagen, breuken en splinters waren zichtbaar. Door de grote openingen van het frame keek je dwars door de kooiconstructie heen en van een afstandje leek het net een immense tekening in de ruimte. De houten meubels hebben hun dienst voor de mens bewezen en zijn teruggebracht naar hun plaats van oorsprong, het bos waar ze groeiden. De kooi waarin ze vastgeklonken zaten, herinnerded bezoekers onwillekeurig aan de onvrijheid van hun bestaan sinds de uitbraak van corona. Afgezien daarvan werd duidelijk dat Rentmeister niets had met de zondagse kamer.

Thomas Rentmeister – Zonder Titel (2004)
Lustwarande ’04 – Disorientation by Beauty
fotografie Peter Cox